Je leeft, maar soms lijkt het alsof je langzaam verdwijnt.
Taken, rollen, verantwoordelijkheden, je doet wat moet.
Maar ergens onderweg ben je jezelf kwijtgeraakt.

Je lichaam roept.
Met vermoeidheid, onrust, of een vaag gevoel van leegte.
Zelfs in de stilte voel je onrust.
En diep vanbinnen fluistert het:
Waar ben ík gebleven?

Misschien lijkt alles goed:
een gezin, een praktijk, een mooi huis.
Maar iets klopt niet helemaal.
Je voelt: dit is niet jouw ritme.
Je holt, terwijl je verlangt naar rust.
Naar ruimte, zachtheid, en betekenis.
Naar thuiskomen in jezelf.

Je verlangt naar verbinding met je lichaam en intuïtie.
Naar leven vanuit liefde, niet vanuit moeten.
Naar herinneren wie je werkelijk bent.
Naar jouw essentie.

Je hoeft niets te forceren.
Geen grote stappen, geen nieuwe versie van jezelf.
Het begint bij luisteren.
Zacht. Aandachtig. Hier.

Een bewuste ademhaling.
Een moment van stilte.
Een blik naar binnen.

Daar ontmoet je jezelf weer.
En van daaruit, heel natuurlijk,
ontstaat de weg terug naar wie je altijd al was.