Vulkaan uitbarsting

Laatst las ik op internet dat de vulkaan Turrialba in Costa Rica was uitgebarsten. Het gevolg van deze uitbarsting bleef gelukkig bij wat uitstoot van rook en as. Even waande ik me terug naar de tijd dat mijn vriend Bob en ik op vakantie waren in Costa Rica en onderaan de voet van deze vulkaan hebben overnacht.

Ik weet nog dat ik destijds een beetje angst had voor wat er allemaal met de vulkaan zou kunnen gebeuren toen wij daar zo dicht bij de bron overnachtten. De kracht van de natuur die zo onvoorspelbaar is en zijn eigen leven leidt. Vele malen sterker dan de mens.

Moeder Aarde

Deze krachtige natuur van Costa Rica mochten wij gaan ontdekken! Dit deden we door onder andere het maken van nachtelijke wandelingen met de broek in onze sokken, als bescherming tegen kruipende en stekende beestjes. En door te kajakken in de mangrove en het maken van een canopy tour (met een tuigje aan een rails), 40 meter hoog, tussen de boomtoppen van het rijke regenwoud. Zo leerden we het pure leven, ‘Pura Vida’, van Costa Rica kennen.

Wat zeer bijzonder was om te zien, was dat er op de meeste plekken waar we kwamen vanuit een groot respect voor Moeder Aarde werd omgesprongen met de natuur. Dit grootse respect voor alles wat leeft, groeit en bloeit, heeft mij doen beseffen dat wij als mens te gast zijn op deze aarde en al het moois mogen lenen wat de natuur ons heeft te bieden.

Stilte en vertraging

Tijdens een dagtocht staan we ineens oog in oog met een luiaard en haar kleintje. Bijzonder mooi om te zien hoe langzaam zij voortbewegen en alle mogelijke gevaren en blokkades vanuit stilte en vertraging trotseren. Ik word geraakt, diep geraakt door dit intens prachtige moment en ik realiseer me dat ik veel van hen kan leren.

Met deze gedachte in mijn achterhoofd ga ik samen met een reisgenoot ‘chanten’ op het strand van Tortuguero: een verlaten eiland waar Bob en ik in een half open hut midden in de natuur slapen. Onderaan ons ‘kamp’ ligt een weidse zee, ongerept en verlaten. Hier zoek ik tegen de avond een mooi plekje op om te chanten. Het idee van deze zingende vorm van meditatie is dat je een boodschap het universum instuurt.

Mijn boodschap op dat moment is: mildheid voor mezelf en anderen om mij heen. Bij elke uitademing en boodschap die ik uitspreek kom ik steeds een stap dichter bij mijn eigen kern en ik voel mezelf opgaan in de omgeving. Elk geluid van de natuur komt meer en meer bij me binnen naarmate ik dieper in- en uitadem. Het zachte geluid van de wind en de zee om ons heen, het geritsel van de bladeren van de palmbomen, de vogels die voorbij vliegen en de oerwoudgeluiden op de achtergrond.

Wanneer we klaar zijn, open ik mijn ogen en zie ik een pelikaan voorbij vliegen. Ik voel me intens gelukkig. Terwijl de tranen van geluk over mijn wangen rollen, ervaar ik een gevoel van diepe opluchting en vrijheid. Vrijheid om zelf te bepalen hoe ik in het leven sta en om wil gaan met anderen. Vrij(heid) om te kiezen wat ik geef en ontvang.

Lichtruimte

Dat dit gevoel in het dagelijkse leven moeilijk vast is te houden, heb ik me terdege gerealiseerd bij terugkomst in Nederland. Het is echter wél zo dat ik nu iedere keer weer probeer terug te keren naar dat moment, zodra ik het even moeilijk heb en liefde en inspiratie kan gebruiken.

Deze reis was voor mij een absoluut hoogtepunt en niet vergelijkbaar met alle eerdere reizen die ik heb gemaakt. Wát een prachtige diversiteit aan flora en fauna en wát een mooie lessen van moeder natuur. Overweldigend! Nog niet eerder heb ik me zo verbonden gevoeld met de natuur als daar.

Pura vida!