Opzij, opzij, opzij….
Goh, wat vliegt de tijd.. Voordat ik het weet is de zomer alweer voorbij en laat de herfst zich zien. Het grootste deel van mijn leven heb ik me vaak laten leiden en opjagen door tijd. Het leek soms net op sport; kijken hoeveel taken ik in korte tijd kon doen. En tja, daar kwam ook nog bij dat ik zeer perfectionistisch ben binnen mijn eigen kunnen. Doordat ik zo met tijd bezig was, deed ik de meeste dingen in een enorm hoog tempo. Dit was zowel op zakelijk gebied als in mijn privéleven het geval. En nóg bleven er genoeg zaken liggen die ik niet meer in één dag kon proppen! Vaak was ik uitgeput aan het eind van de dag en smachtte ik naar mijn donkere slaapkamer en warme bedje. Maar oh, wat vond ik het moeilijk om goed te luisteren naar deze roep van mijn lichaam om rust en vertraging…

Vallen en weer opstaan
Het continue op een energieverslindend niveau werken én mijn manier van in het leven voortbewegen, braken mij uiteindelijk in 2013 op; ik was op, doodmoe en lamgeslagen. Ik kón niet meer! Ik ben dan ook een tijd uit de running geweest om na te denken en bij te kunnen tanken. Er lag een belangrijke boodschap verscholen in deze ‘pas op de plaats’ en ik besefte dat ik de dingen anders moest aanpakken, anders WILDE aanpakken. In deze tijd heb ik me verdiept in een training wandelcoaching. De natuur heeft altijd al een belangrijke plaats gehad in mijn leven en ik was deels bekend met de rust die het me kan geven. Maar op deze manier in verbinding staan met jezelf en de natuur, dat was een heel nieuwe ervaring! Ik leerde letterlijk en figuurlijk met beide benen op de grond te staan.

Vertragen
De natuur heeft mij leren “vertragen” en ik vond de rust die ik zo hard nodig had. Door stap voor stap voort te bewegen in de natuur kwam ik met iedere stap dichter bij mezelf en mijn eigen gevoel. Tranen rolde over mijn wangen toen ik mijn eerste eigen stiltewandeling hield. Dit tragere tempo heb ik doorgevoerd in veel dagelijkse bezigheden en ook toegepast op mijn gedachtegang. Ik realiseerde me namelijk dat mijn gedachten mijn lichaam in het verleden voorbij renden.

Eigen tempo

Inmiddels weet ik veel beter te luisteren naar wat ik vooral graag wil en durf ook meer op mijn gevoel te vertrouwen. Hierdoor kan ik duidelijker mijn grenzen stellen, dit levert mij energie op.

Ik luister nu nog steeds naar mijn gedachten, alleen laat ik me er niet altijd meer door leiden. Ik toets bij mijn lichaam hoe ik gedachten het beste vorm kan geven, zodat het mij de minste energie kost.

Ook ken ik mijn grenzen beter en weet dus op het juiste moment te stoppen. “Ontspanning versus inspanning” is iets wat ik nu dagelijks toepas. Zelfs na een korte autorit plan ik even een herstelmoment in om weer op te laden.

Foto: Bob Voorbraak