Je ademt, maar het voelt alsof je nauwelijks leeft.

Het is ochtend, je stapt je bed uit, maakt ontbijt, en gaat op in de alledaagse taken die op jou liggen te wachten. Voor je het weet is het alweer avond. Je was druk vandaag, maar waarmee eigenlijk?

Je voelt je ‘aanwezig afwezig’. Fysiek ben je er wel. Maar vanbinnen ervaar je een grote leegte, en zelfs een niet vervullend, onbehaaglijk gevoel.
De kleine signalen van je lichaam worden groter en vragen steeds meer om aandacht; een rusteloos gevoel, prikkelbaarheid en misschien zelfs wel hoofdpijn of andere (vage) klachten. Zelfs als je ‘vrij’ bent, voel je je moe. De stilte die ontstaat in de rust, voelt oncomfortabel. Want dan komt het besef: waar ben ík eigenlijk gebleven?

“Je doet zoveel voor anderen, maar wanneer ben jij aan de beurt?”

Misschien heb je een goedlopend bedrijf, een druk gezin, een sociaal leven dat doorgaat, maar je merkt: ik ben mezelf ergens onderweg kwijtgeraakt.

Je verlangt naar meer rust. Niet kortstondig, even, maar échte innerlijke rust.
Rust die je voelt, zelfs met drukte.
Rust die je helpt om weer thuis te komen bij jezelf, elke dag opnieuw.

En, het mooie is, die rust waar je naar verlangt, is dichterbij dan je denkt.
Je hoeft niet je hele leven overhoop te halen. Kleine, zachte momenten van aandacht en aanwezigheid in het moment, bij jezelf, kunnen al het verschil maken.
Een retraite kán verdiepen, maar het begint vaak met stilstaan, precies waar je nu bent.