Ik had gisteren tijdens de verhuisdag van m’n spullen naar de opslag een verhelderend gesprek met een vriend. Hij vroeg mij ‘Wanda, hoe vaak in jouw leven ben jij verhuisd?’.
Waarop ik antwoordde dat ik dacht wel zo’n 15x verhuisd te zijn. Toen we samen door het rijtje gingen bleek het om 12x te gaan.
‘Wat was iedere keer jouw reden voor de verhuizing?’
Ik vertelde dat ik de ene keer ging voor de liefde en de andere keer voor een nieuwe baan/uitdaging.

Ineens kwam het besef dat ik nu, sinds m’n break up met Bob in 2020 en de keuzes die ik sindsdien heb gemaakt om ook van veel andere patronen, dynamieken en mensen afscheid te nemen, écht keuzes maak voor mijzelf.
In al die jaren, zeg maar sinds de dag dat ik bijna tegen de vangrail aanreed in 2013, heb ik m’n grootste liefde meer gevonden. Dat ben ik zelf. En alles wat ik nu doe komt vanuit m’n diepe wensen, voor mij. Niet om direct actie te ondernemen omdat een kans op een “fijne” baan zich aandient of omdat (ik en) m’n lief nou eenmaal op een bepaalde plek wil(len) wonen. In alle keuzes die ik maak laat ik mij meer en meer leiden door m’n innerlijk weten/kompas, mijn intuïtie en de “toevallige kansen” die zich daarbij voordoen.
Want ik weet dat wanneer ik uitgelijnd ben met dat wat mijn Ziel diep van binnen voedt, de weg ernaartoe moeiteloos verloopt en kansen zich als vanzelf aandienen.

Toen m’n vriendin Irene mij een tijd geleden vroeg met haar mee te willen gaan naar Griekenland vanaf 1 november zei ik direct ja.
Tegelijkertijd heb ik daarvoor altijd geroepen dat ik het liefst die vaste woonplek in Nederland wil en daar omheen mijn leven zo wil inrichten dat ik af en toe in het buitenland verblijf om ook daar mooie dingen te mogen doen. Want mijn plek is hier, in Nederland. Hier liggen m’n wortels, hier heb ik (uiteindelijk) mijn licht te schijnen.
Maar goed, nu sta ik op het punt om komende week te vertrekken naar Griekenland in 1ste instantie en dus begint m’n reis nu niet vanuit die vaste basis zoals ik mijzelf toewenste maar eerder vanuit het buitenland. Om mijzelf mogelijk even een break te geven van alles wat er tot nu gebeurd is. Ik weet nog niet precies waarom deze stap nu eerst komt maar dat zal vanzelf helder worden.
En natuurlijk gaat het niet weten en het geen vaste woonplek hebben gepaard met onrust en spanning in m’n lijf. Tegelijkertijd is het de uitdaging voor mijn ego, die graag alles wil weten en sturen, om mij over te geven aan dat wat is, hier en nu. In vertrouwen en overgave. En dus ervaar ik ook heel veel rust en berusting aan de andere kant.
Ook voel ik dat komende tijd er één van verwerking, bezinning en heling gaat zijn voor mij.
Want ondanks dat ik al weken een beeld voor me heb met een lichte slaapkamer en wit bed waarop ik lig, een schuifpui voor mij geopend en ik turend over een enorm water voor me, een duidelijk Nederlandse plas, heb ik nu eerst deze kans op m’n pad gekregen. Met de tijd zal het zich uitwijzen waarvoor dit goed is (geweest). Stap voor stap.