Een burn out, en nu?

Ik dacht altijd: “Een burn-out, daar kom ik nooit in terecht!” Ik begreep ook niet zo goed hoe mensen het toelaten dat ze zó ver van zichzelf verwijderd raken dat het kaarsje uiteindelijk volledig is opgebrand.

Nou, inmiddels begrijp ik het heel goed en wil ik je graag mijn verhaal vertellen over hoe deze uitval bij mij is ontstaan en wat het me heeft gebracht.

Hectiek!

De periode 2012-2013 was voor mij en mijn vriend Bob een hectische tijd; we zijn verhuisd naar onze eerste koopwoning, mijn vriend kreeg meer verantwoordelijkheden op zijn werk en ikzelf zat al langere tijd totaal niet goed in mijn vel wegens privé omstandigheden.

2012 was helaas ook het jaar waarin we op tweede Kerstdag geheel onverwacht geconfronteerd werden met het op veel te jonge leeftijd overlijden van Bobs vader, mijn schoonvader, Kees.

Na een intense periode van regelen, waardig afscheid en rouw, ging het ‘alledaagse leven’ weer gewoon verder. Kop op en weer doorgaan!

Weinig herstelmomenten

Begin 2013 aanvaardde ik een duofunctie; ik was op dat moment voor mijn werkgever (een bedrijf in de cosmeticabranche) niet alleen de enige trainer voor alle filialen in heel Nederland, ook kreeg ik 16 winkels onder mijn hoede in de rol van ‘areamanager retail’. Er zaten winkels bij die maar liefst op 185 km afstand van mijn huis gelegen waren, waar ik vaak meerdere malen per week naartoe moest. Zo dapper als ik was en met de gedachte dat geen enkele uitdaging mij teveel was, ging ik aan de slag. Maar goed, je zult begrijpen dat rust nemen en het tijdig inlassen van herstelmomenten op dat moment geen prioriteit had en steeds moeilijker werd…

Ik heb dit ongeveer een half jaar volgehouden, tot er een waardige opvolgster voor het geven van de trainingen werd aangenomen. Zo kon ik me volledig focussen op mijn taken als areamanager en trainer on the job.

Bewustwording

Ik was me er eigenlijk niet zo van bewust dat de hectische periode die achter me lag, heel veel had gedaan met mijn lichaam. Vanuit wilskracht en denken en doen met mijn hoofd was ik zó bezig geweest met overleven. Ik moest en zou vooruit komen en wilde mee in de ambitieuze groei en veranderingen die mijn werkgever voor ogen had.

Tot ik op een dag terugreed vanuit Maastricht na een bezoek aan één van de winkels en ik achter het stuur in slaap viel… Ik dank nog altijd de vrachtwagenchauffeur die op dat moment toeterde en wil niet weten wat er had kunnen gebeuren als hij daar niet had gereden…

Uiteraard was ik erg geschrokken van deze ervaring, maar zag niet in dat dit toch een duidelijke waarschuwing van mijn lichaam was dat het niet goed met me ging.

Ik ben de volgende dag naar de huisarts gegaan, waar vrijwel direct werd vastgesteld dat ik te kampen had met burn-out klachten. Er was geen energie meer over; ik was uitgeput, zowel geestelijk als lichamelijk.

In eerste instantie wilde ik niet toegeven aan deze uitputtingsslag. Bij mijn eerste bezoek aan de Arbo arts, waarbij hij aangaf dat het proces van rust en herstel gemakkelijk drie maanden zou kunnen duren, vertelde ik hem dat ik niet langer dan twee weken vrij kon nemen want we stonden immers aan de vooravond van Kerst en ik had al diverse afspraken ingepland. Mijn winkels konden mij helemaal niet missen!

Ik voelde mij enorm verantwoordelijk voor alles en iedereen om mij heen en had het gevoel anderen in de steek te laten, zonder echt goed te beseffen dat dát juist was wat ik altijd bij mezelf had gedaan! Ik had mezelf en mijn dierbaren verwaarloosd en stond op een enorm keerpunt in mijn leven waarbij het leek alsof alles uit mijn handen glipte. Er was geen houvast, zekerheid en structuur meer. Ik wás niet meer die super-vrouw die vanuit een onuitputtelijke bron van energie kon voortbewegen. Nee, ik was ineens weer dat kleine meisje dat voelde dat ze het niet meer alleen aankon.

Toen de Arbo arts mij nogmaals in alle rust zei: “Mevrouw Bolck, het herstel van uw lichaam gaat zeker nog drie maanden duren. Het is het beste dat u en uw werkgever dit accepteren”, realiseerde ik me dat het echt tijd was om afstand te nemen. Ik legde me bij het vonnis neer en deed wat op dat moment voor mij het beste was: ik koos eindelijk voor mezelf! Direct daarop plande ik een afspraak bij een therapeut.

Voelen

Mijn therapeut vroeg mij om naar mijn lichaam te luisteren en op die manier oprecht te voelen waar ik behoefte aan had. Maar omdat ik zó gewend was met mijn hoofd bezig te zijn en eigenlijk al mijn hele leven lang vanuit wilskracht voort bewoog, lukte het me niet goed genoeg helder te krijgen wat mijn lichaam mij wilde vertellen. En vooral, wat ik dan het beste kon doen om mezelf weer te helen.

Dit ging gepaard met veel frustratie, wat weer heel veel van mijn (toch al niet ruim bedeelde) energie kostte. Het enige duidelijke signaal dat mijn lichaam op dat moment uitzond, was moeheid en de enorme behoefte me daar aan over te geven. Ik besloot om daar dan maar mee te beginnen.

De eerste drie maanden kon ik niets anders dan slapen. Ik had totaal geen besef van tijd. Dag, avond of nacht; de wereld raasde in alle snelheid aan mij voorbij.

Nieuw leven

Na deze ‘winterslaap’ probeerde ik opnieuw te luisteren naar mijn lichaam en ik vond dat ik hierbij wel wat hulp kon gebruiken. Ik ben toen de training ‘wandelcoaching’ gaan volgen. Hier heb ik niet alleen geleerd om naar mijzelf en mijn lichaam te luisteren, maar ben ik ook letterlijk met beide benen terug op aarde gekomen. Ik heb lucht kunnen geven aan de issues die op dat moment in mijn leven speelden. Daarnaast ben ik naar een intuïtief begeleider (Tanja Freeke) gegaan. Zij heeft afgestemd op mijn energie en pijnpunten blootgelegd. Ontzettend bijzonder om zo met haar dichter bij mijn eigen ik te komen. Tenslotte ben ik gaan wandelen met een voedingscoach (Inge Schoenmaker). Zij heeft mij door middel van verschillende meditaties en het vrije eten weer laten beseffen dat je kunt genieten van voedsel wanneer je met aandacht eet en je bewust bent van wat je eet.

Voor veel mensen in mijn omgeving was het helder wat de grondslag van mijn uitval was. Ik nam altijd zoveel hooi op mijn vork, heel mijn leven al.

Dat ik niet stil gezeten heb in mijn leven, dat is een feit. Maar nee, dit was niet de oorzaak van mijn uitputtingsslag. De reden van deze heftige terugval lag verscholen in het niet (tijdig) luisteren naar mijn lichaam, het ontbreken van voldoende herstelmomenten en het op me nemen van de verantwoordelijkheid voor alles en iedereen, behalve voor mezelf.

Tegenwoordig ben ik hier veel alerter op. En ja, natuurlijk, ook ík val weleens terug in oude patronen. Maar de dialogen die ik met mijn lichaam voer, zorgen ervoor dat ik veel meer in contact sta met mezelf. Ik ben me er sneller van bewust wanneer iets teveel is. Ik ben zuinig op mijn lichaam en dankbaar voor het feit dat het in staat is geweest om weer zo te herstellen. Mijn energiepeil is nog zeker niet optimaal, maar iedere dag kom ik een stap dichter bij herstel met uiteindelijk doel een gezond lichaam en heldere geest. Het is een waardevol proces waar ik nog iedere dag de vruchten van pluk!